Kalendarz gregoriański

historia powstania kalendarza gregoriańskiego. Inaczej zwany kalendarzem słonecznym, jest to zreformowany kalendarz juliański.
Kalendarz juliański zaczął obowiązywać pierwotnie w imperium rzymskim, następnie w innych krajach chrześcijańskich, aż do XVI w, kiedy to Papież Paweł III postanowił przy pomocy wielu ówczesnych astronomów wprowadzić pewne zmiany, aby kalendarz stał się "bardziej stabilny". Kalendarz  juliański określał rok jako 365,25 dnia i jeden dodatkowy co 4 lata, odbiegało to jednak od rzeczywistej długości roku słonecznego (około 11 minut w skali roku). Po 131 latach dzień kalendarzowej równonocy w stosunku do rzeczywistej przesunął się o 1 dzień. To z biegiem lat przesuwało pory roku a szczególnie ważne i niewygodne dla kościoła chrześcijańskiego - datę Wielkanocy.

Papież Paweł III zatrudnił astronoma jezuitę Christopher′a Clavius′a (1537-1612) oraz astronoma i lekarza Luigi Lilio (z 1576 roku), którzy opracowali zmiany tak, aby w stosunku do kalendarza juliańskiego, który spóźniał się 1 dzień na 128 lat, nowy kalendarz  spóźniał się 1 dzień na ok. 3000 lat.
Następca Pawła III - Grzegorz XIII 24 lutego 1582 roku ogłosił bullę "Inter Gravissimas". Po środzie, 4 października 1582 r. nastąpił czwartek, 15 października. Bulla ta wprowadza nowy, zreformowany i obowiązujący do dziś kalendarz gregoriański.